Blote voeten

De winter is weer aangebroken, en over het algemeen worden onze voeten dan iets meer ‘geblinddoekt’ dan in de zomer. Maar zelfs in de zomer slaag ik er bijna niet in m’n sandalen aan m’n voeten te houden. Vooral niet in de vrije natuur – want hoe kun je je vrij in de natuur voelen als je je voeten gevangen houdt?

Ik heb ondertussen ook gemerkt dat ik nauwelijks nog op zoek ga naar planten in het wild zonder dat ik eerst op m’n blote voeten sta. Eerlijk: het gaat gewoon zoveel makkelijker; je hebt veel sneller door waar precies de aarde vochtiger wordt, of warmer, of zanderiger. Je kunt via je voeten veel makkelijker te weten komen waar de zon een half uur geleden zat, want je voelt meteen waar de grond nog nagloeit. Het is misschien wel de simpelste manier om planten te zoeken, vooral diegene die gebonden zijn aan een specifieke standplaats. Een zoektocht die een zintuiglijke totaalervaring wordt.

Tijdens de nazomer heb ik als een halve wilde kunnen leven van wat het land te bieden had aan wilde bladgroenten, bessen allerhande, wilde appeltjes, en de heerlijkste paddenstoelen. En precies die paddenstoelen, dat was nieuw voor me. Onder begeleiding van een goede vriend gingen we paddenstoelen ‘jagen’. Jazeker, jagen. Iedereen die ooit zelf paddenstoelen is gaan plukken, zal het beamen: het is iets heel anders. Soms lijkt het alsof ze zich verstoppen, soms kijk je ineens naar een strook aarde waar je amper vijf minuten geleden nog doelloos passeerde, en blijkt dat dan ineens vól te staan. “Eigenlijk moet je om paddenstoelen op te sporen eerst een biertje hebben gedronken”, wordt wel eens gezegd, “want daardoor vertraag je, en ben je net beneveld genoeg om ze te zien”. Dat van dat biertje, dat heb ik nog niet uitgetest, maar ik bleek op m’n blote voeten de ene na de andere te vinden…